Spodziewałam się magii na miarę "Prostej historii", przygód, wzruszeń, jakichś cennych sentencji życiowych (nawet jesli zostały już one dawno odkryte)...i co? "Podróż do Bountiful" to nużąca klucha, owszem motyw podróży jest osią filmu, ale któż chciałby taką stagnacyjną podróż śledzić. Główna bohaterka Carrie Watts (której de facto nie polubiłam) postanawia powrócić przed śmiercią do swojego rodzinnego miasta, z którym łączy ją wiele wspomnień. Ucieka z domu swej żmijowatej synowej oraz syna pantoflarza - i tutaj w zasadzie akcja zastyga nam w miejscu. Główna bohaterka zamiast spotykać na swej drodze wiele różnorakich postaci, czepia się bezbarwnej Thelmy (wyjątkowo tutaj mdła
Rebecca De Mornay), z którą snuje zawiesiste i mało odkrywcze wynurzenia (w autobusie albo na dworcu ma się rozumieć). Chciałoby się pocieszyć chociażby ścieżką muzyczna, albo pięknymi plenerami, czy wyłuskiwaniem cennych metafor, ale ich tu po prostu nie ma...jest za to starsza pani z osobowością ścierki do naczyć, która co chwila śpiewa religijne hymny i zachęca do szukania życiowej otuchy w Biblii. Jest masa banałów podanych na tacy i jałowych rozważań, które prowadzą donikąd (nie żebym miała coś do truizmów serwowanych w filmach; chodzi jednak o formę w jakiej się je podaje - tutaj akurat jest ona nieprzyswajalna). Niestety bardzo się zawiodłam na tej produkcji. Nie odradzam, ale też nie polecam.